वास्तवमा, मेरा तीन बच्चाहरू छन्, दुई छोरा र एउटी छोरी। मेरो जेठो छोरा १४ वर्षको छ र उसको नाम ओनुर हो। ऊ BIS मा कक्षा १० मा पढ्नेछ। उसलाई मुख्यतया कम्प्युटरमा रुचि छ। मेरो कान्छो छोरा ११ वर्षको छ। उसको नाम उमुत हो र ऊ BIS मा कक्षा ७ मा पढ्नेछ। उसको हस्तकला क्षमता धेरै उच्च भएकोले उसलाई केही हस्तकलामा रुचि छ। उसलाई लेगो खेलौना बनाउन मन पर्छ र ऊ धेरै रचनात्मक छ।

म ४४ वर्षको भएँ, जबकि मेरा छोराछोरी १४ र ११ वर्षका छन्। त्यसैले हामीबीच पुस्ताको अन्तर छ। म उनीहरूलाई मैले पढाएको तरिकाले सिकाउन सक्दिन। मलाई नयाँ पुस्तामा आफूलाई ढाल्नु आवश्यक छ। प्रविधिले नयाँ पुस्तालाई परिवर्तन गरेको छ। उनीहरूलाई खेल खेल्न र आफ्नो फोनसँग खेल्न मन पर्छ। उनीहरू धेरै समयसम्म आफ्नो ध्यान केन्द्रित गर्न सक्दैनन्। त्यसैले मलाई थाहा छ कि उनीहरूलाई घरमा तालिम दिन र एउटै विषयमा ध्यान केन्द्रित गर्न सजिलो छैन। म उनीहरूसँग खेलेर उनीहरूलाई एउटा विषयमा केन्द्रित गर्न शिक्षित गर्ने प्रयास गरिरहेको छु। म उनीहरूसँग मोबाइल गेम वा मिनी-गेम खेल्दै एउटा विषय सिकाउने प्रयास गरिरहेको छु। म उनीहरूलाई रमाइलो तरिकाले एउटा विषय सिकाउने प्रयास गरिरहेको छु, किनभने नयाँ पुस्ताले त्यसरी नै सिक्छ।

मलाई आशा छ कि मेरा बच्चाहरूले भविष्यमा आत्मविश्वासका साथ आफूलाई व्यक्त गर्न सक्नेछन्। उनीहरूले आफूलाई अभिव्यक्त गर्नुपर्छ। उनीहरू सबै कुरामा रचनात्मक हुनुपर्छ, र उनीहरूले सोचेका सबै कुरा भन्न सक्ने आत्मविश्वास हुनुपर्छ। अर्को अपेक्षा भनेको बच्चाहरूलाई बहु संस्कृतिहरूको बारेमा सिक्न दिनु हो। किनभने विश्वव्यापीकृत संसारमा, उनीहरू धेरै कर्पोरेट र विश्वव्यापी कम्पनीहरूमा काम गर्नेछन्। र यदि हामीले उनीहरूलाई धेरै सानो उमेरमा यस प्रकारको प्रशिक्षण दिन सक्छौं भने, यो भविष्यमा उनीहरूको लागि धेरै उपयोगी हुनेछ। साथै, मलाई आशा छ कि उनीहरूले अर्को वर्ष चिनियाँ भाषा सिक्नेछन्। उनीहरूले चिनियाँ भाषा सिक्नु पर्छ। अब उनीहरू अंग्रेजी बोल्छन् र यदि उनीहरूले चिनियाँ भाषा पनि सिके भने उनीहरू संसारको ६०% सँग सजिलैसँग कुराकानी गर्न सक्छन्। त्यसैले अर्को वर्ष उनीहरूको प्राथमिकता चिनियाँ भाषा सिक्नु हो।